Текст 276

Текст 276 #

तैस् तैर् महा-शोक-दृढार्ति-रोदनैर् अक्रूर-नन्दौ बल-बल्लवान्वितौ ।
यानाधिरूढं प्रियम् अप्य् अरोदयन् व्यामोहयन्त व्रज-वासिनो ’खिलान् ॥ २७६ ॥
таис таир мах-ока-дхрти-роданаир акрӯра-нандау бала-баллавнвитау
йндхирӯха прийам апй ародайан вймохайанта враджа-всино ’кхилн

Их стенанья, муки, боль - в печаль повергли Нанду и Акруру, Балараму, пастухов и даже Кришну, восседающего в колеснице у Акруры. В Врадже не осталось существа, что не терзалось бы разлукой с Милым.